Wymiary budynku zostały dostosowane do dużej wolnej przestrzeni Piazzale Roma, na przeciwko mostu Santiago Calatrava. Ogromna, pięciokondygnacyjna bryła budynku, oświetlonego – podobnie jak reszta postindustrialnych budynków w tym obszarze świetlikami dachowymi, pełni funkcję "bramy wjazdowej" do miasta.
Pionowa przestrzeń wewnętrzna, ogólnie dostępna w ciągu dnia, będzie mieściła na kondygnacji parterowej usługi handlowe przywracając w ten sposób mieszkańcom dużą przestrzeń publiczną. Posłuży ona również jako wejście do ciągu przestrzeni publicznych, które zostaną odzyskane w wyniku przyszłej renowacji istniejących budynków.
Nowa bryła posiada prosty, archetypowy, zwięzły kształt, który jest wynikiem wykorzystania typologii weneckich budynków przemysłowych i połączenia z dużym parkingiem.
Pięciometrowej długości nadwieszenie nad placem Piazzale Roma stanowi element wejścia: duże zacienienie w nowym układzie urbanistycznym przyciąga ludzi w ciągu komunikacji poziomej, a w ciągu komunikacji pionowej doprowadza ich jednobiegowymi schodami lub windami do wszystkich poziomów.
Jednobiegowe schody zostały zaprojektowane równolegle do elewacji zwróconej w stronę budynku parkingu San Marco, dzięki czemu w elewacji można było umieścić małe okna przerywające w ten sposób ciągłość elewacji i wpuszczające naturalne światło do wnętrza.
Materiałem użytym na wykonanie pokrycia budynku jest wstępnie oksydowana miedź. Miedź jest w Wenecji materiałem, którym pokryte są dachy wszystkich budynków instytucjonalnych – świeckich i sakralnych. W tym projekcie materiał i forma są metaforą, która symbolizuje instytucję: okazały budynek wymiaru sprawiedliwości zaprasza obywateli do rozświetlonego wnętrza.
Dla architektów materiał i światło są tworzywem, z którym pracują: koncepcja oddzielenia materiału od powierzchni i ożywienia go światłem pozwala, poczynając od oksydacji miedzi, pozostawić resztę czasowi. Posłużenie się koncepcją "czasu" jest w Wenecji archetypem.
