Rozbudowa była możliwa głównie w kierunku pionowym i, w bardzo niewielkim stopniu, w poziomie. Ta ostatnia to westybul wejściowy z odniesieniami do jego pierwotnej funkcji. Stąd przestrzenna gwiazda Dawida wieńcząca jego kopulasty dach, której projekcja pojawia się na posadzce. Wnętrze kopuły przedstawia północną półkulę sfery niebieskiej, czterdzieści głównych gwiazd jest rozświetlonych za pomocą światłowodów. Zewnętrznie kopuła przypomina hełm z łusek. Jej materiałem – podobnie jak przestrzennej gwiazdy Dawida, jest mosiądz.
Rozbudowa pionowa oznaczała, że budynek poprzednio zdegradowany do płaskiego dachu, otrzymał sklepiony, kryty miedzią dach, dzięki któremu zwiększyła się powierzchnia użytkowa. Górna krawędź dachu posiada dwa pasy świetlików z nieco nachylonym dachem, również krytym miedzią. Łuk jest przełamany oknami mansardowymi z drzwiami balkonowymi typu portfenetr. Odwodnienia dachu są również miedziane.
Jedna z dawniej istniejących wież z klatkami schodowymi zwieńczonych cebulastymi kopułami, została zrekonstruowana z zachowaniem jej funkcji. Druga z nich została zastąpiona obserwatorium astronomicznym znajdującym się w półkuli wyposażonej w klasyczną szczelinę dla teleskopu. Obserwowanie gwiazd stało się popularne zwłaszcza wśród dzieci. Obydwie wieże są pokryte miedzią.
Ta przebudowa jest hołdem dla najpiękniejszego budynku mojego dzieciństwa. Innymi słowy ‑ spóźniony żal
